Waarom wonen in een stad die zich richt op mensen met een handicap?

In Nederland worden steden als Tilburg en Utrecht vaak aanbevolen aan internationale studenten die Nederlands willen komen studeren in het land. Dit klinkt misschien als een goed idee, maar waarom zou je willen wonen in een stad die zich richt op mensen met een handicap? Wat houdt dit in, en waarom is dit belangrijk? Allereerst is het belangrijk te weten dat mensen met een handicap in Nederland niet meer rechten en privileges hebben dan ieder ander in dat land. Maar in een land als Nederland, dat niet gewend is aan positieve berichtgeving over mensen met een handicap in de media, kan dit feit verborgen blijven. Gehandicapten hebben in dit land, anders dan in veel andere landen, niet meer rechten, maar ze hebben ook niet minder privileges.

Wat betekent leven met een beperking?

Leven met een beperking in Tilburg betekent dat je verschillen hebt. Beperkingen zijn dingen die je niet kunt. U kunt bijvoorbeeld niet hard rennen, hoog springen of lange afstanden zwemmen vanwege uw beperkingen. Beperkingen kunnen ook dingen zijn die u niet kunt doen. U kunt bijvoorbeeld niet doen wat iedereen doet, maar iemand moet u helpen om alles te doen wat u nodig hebt om een normaal leven te kunnen leiden. Beperkingen betekenen in dit artikel een verschil in wat je kunt doen en wat je in staat bent te doen. Ik kan bijvoorbeeld niet hardlopen, maar ik kan wel voetballen. Een verschil betekent dat u en alle anderen dezelfde beperkingen en dezelfde mogelijkheden hebben, maar dat u andere verschillen hebt, zoals artritis in mijn handen, slecht zien, enz.

De Tilburgse barrière: hoe ik die heb overwonnen

In Tilburg staan mensen meer open voor mensen met een beperking en zijn ze meer bereid om je te helpen. Dit is ook duidelijk te zien als je een gesprek met mensen probeert aan te knopen, want ze zijn eerder geneigd om met je te praten dan in andere steden waar ik heb gewoond. Dit zou kunnen komen doordat Tilburgers meer geneigd zijn om samen te leven met iemand die niet in de “norm” past. De reden waarom dit voor mij een verschil maakt is omdat in andere steden waar ik heb gewoond, mensen niet met me wilden praten omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. In Tilburg heb ik een ander gevoel van mensen ervaren. Dit is de Tilburgse barrière: mensen in Tilburg zijn meer open-minded en bereid om mensen met een handicap te helpen, maar ze hebben ook vaker een mentale barrière tegen mensen met een handicap. Sommige mensen in Tilburg willen niet met iemand met een handicap praten omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen, waardoor er een barrière ontstaat tussen de persoon met een handicap en de rest van de stad.

Van “anders” naar “normaal”

In Tilburg heb ik mensen ontmoet die mensen met een handicap volledig accepteren, terwijl anderen gereserveerder zijn en vermijden erover te praten. Dit is ook in andere delen van het land een veel voorkomend thema. Wat het betekent is dat mensen langzaam beginnen te accepteren dat mensen met een handicap normale mensen zijn zoals iedereen. In de afgelopen jaren is de media langzaam begonnen om mensen met een handicap als normale mensen te laten zien, maar het is nog een lange weg naar acceptatie. Mensen zijn nog steeds niet gewend om mensen met een handicap als normaal te zien, en je voelt nog steeds het algemene ongemak als een persoon met een handicap wordt genoemd in een gesprek, zelfs onder mensen die er wel open over denken. Mensen in Tilburg beginnen langzaam de taal “anders” te vergeten en beginnen langzaam te vergeten dat mensen met een handicap “anders” zijn. Maar, het is een proces dat veel tijd en moeite zal kosten.

De andere kant van de Tilburgse barrière: Uitgaan en nieuwe mensen ontmoeten

In Tilburg staan mensen meer open voor mensen met een beperking en zijn ze meer bereid om je te helpen. Dit is ook duidelijk te zien als je een gesprek met mensen probeert aan te knopen, want ze zijn eerder geneigd om met je te praten dan in andere steden waar ik heb gewoond. Dit zou kunnen komen doordat Tilburgers meer geneigd zijn om samen te leven met een persoon die niet in de “norm” past. Een van de dingen die ik het meest interessant heb gevonden in Nederland is het feit dat mensen je vaak niet als anders zien. Dat lijkt misschien gemakkelijk te bereiken, maar dat is het niet. Als ik uitga, word ik eerder genegeerd dan dat er naar me wordt gekeken als “anders”. Maar in Tilburg word ik niet genegeerd. Er wordt naar me gekeken, ik word benaderd, ik word aangesproken, en ik word behandeld als dezelfde persoon als ieder ander. Dit is de andere kant van de Tilburgse barrière: Als ik uitga, word ik aangekeken, benaderd, aangesproken en behandeld als dezelfde persoon als ieder ander.

Conclusie

Nederland is een zeer open-minded land als het gaat om mensen met een handicap, maar het is niet altijd makkelijk om je geaccepteerd te voelen in deze samenleving. Sommige mensen in Nederland zijn niet gewend om mensen met een handicap te zien, en ze zijn misschien niet bereid om met je te praten omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. In Tilburg staan mensen meer open voor mensen met een handicap en zijn ze meer bereid om je te helpen. Dit is ook duidelijk te zien als je een gesprek met mensen probeert aan te knopen, want ze zijn eerder bereid met je te praten dan in andere steden waar ik heb gewoond. Dit zou kunnen komen doordat Tilburgers meer geneigd zijn om samen te leven met een persoon die niet in de “norm” past. Een van de dingen die ik het meest interessant heb gevonden in Nederland is het feit dat mensen je vaak niet als anders zien. Dat lijkt misschien gemakkelijk te bereiken, maar dat is het niet. Als ik uitga, word ik eerder genegeerd dan dat er naar me wordt gekeken als “anders”. Maar in Tilburg word ik niet genegeerd. Ik word aangekeken, benaderd, aangesproken en behandeld als dezelfde persoon als ieder ander.